sábado, 31 de outubro de 2015

(carta de minha mãe)

*

com as trovoadas de maio comeremos peixe do rio
abandona a arte da subtileza e traz assobios para os cães.
os marmeleiros já têm melros e outros frutos
as mãos, que as tuas mãos regressem de monte a monte

Rui Duarte Mangas

sábado, 17 de outubro de 2015

[Quero decir paixón]


*
   Un levián orballo, unha ledicia
e vai nacendo este milagre novo,
este medrar preciso do teu peito,
esta quentura fonda ou esta lúa
que esbara pola bris do meu ollar.


  Com feble luz tremente, eu tezo fios
pra cántigas de amor, claras e inxeles:
e vou prendendo vivas labaradas
no agarimo profundo do teu seo.


  Quero decir paixón, e digo noiva
con verba labourada en fino labio,
digo mencer tranquilo, serán quedo,
anceio de durmir no teu acougo.

Antón Avilés de Taramancos
O Tempo no Espelho
 ediciós do Castro

quarta-feira, 14 de outubro de 2015

[corazón habitado]


MADRE: quiero olvidar
esta creencia sin descanso. Nadie
ha visto un corazón habitado:
por qué este pensamiento irreparable,
esta creencia sin descanso?

Estar desesperado,
estar químicamente desesperado,
no es um destino ni una verdad.
Es horrible y sencillo
y más que la muerte. Madre:
dame tus manos, lava
mi corazón, haz algo.


Antonio Gamoneda
Antología poética, Alianza Editorial

domingo, 11 de outubro de 2015

DECIR QUE NO



Ya lo sabemos
es difícil
decir que no
decir no quiero

ver que el dinero forma um cerco
alredor de tu esperanza
sentir que otros
los peores
entran a saco por tu sueño

ya lo sabemos
es difícil
decir que no
decir no quiero

no obstante
cómo desalienta
verte bajar de tu esperanza
saberte lejos de ti mismo

oírte
primero despacito
decir que sí
decir sí quiero
comunicarlo luego al mundo
com un orgullo enajenado

y ver que um día
pobre diablo
ya para siempre pordiosero
poquito a poco
abres la mano

y nunca más
puedes
cerrarla.

Mario Bendedetti
Antologia poética, Alianza Editorial

segunda-feira, 5 de outubro de 2015

sexta-feira, 2 de outubro de 2015

ACORDAI


Acordai
acordai
homens que dormis
a embalar a dor
dos silêncios vis
vinde no clamor
das almas viris
arrancar a flor
que dorme na raiz

Acordai
acordai
raios e tufões
que dormis no ar
e nas multidões
vinde incendiar
de astros e canções
as pedras do mar
o mundo e os corações

Acordai
acendei
de almas e de sóis
este mar sem cais
nem luz de faróis
e acordai depois
das lutas finais
os nossos heróis
que dormem nos covais
Acordai!

José Gomes Ferreira